Dr. William Horatio Bates leefde van 1860 tot 1931.
In 1885 rondde zijn medisch studie af aan de Columbia University te New York. Hij werd een succesvol en zeer gerespecteerd oogchirurg. Van 1886 tot 1891 was hij professor in de oogheelkunde aan de ‘New York Post-Graduate Medical School and Hospital’.
Toen bij enkele van zijn patiënten het zicht spontaan verbeterd was, begon hij vraagtekens te zetten bij de conventionele oogheelkunde. Dit was immers in strijd met de gangbare opvatting dat wazig zicht nooit kan verbeteren, alleen door het opzetten van een bril.
Ook vroeg hij zich het volgende af:
"Hoe komt het, dat als brillen correct zijn, ze voortdurend sterker gemaakt moeten worden? De ogen worden blijkbaar steeds zwakker door het gebruik van een bril. De dosering van het juiste medicijn zou, logischerwijs, juist verminderd moeten worden als de patiënt weer beter wordt."
Eigen onderzoek
Dr. Bates gaf zijn goedlopende praktijk op en ging in het laboratorium van de universiteit van Columbia onderzoek doen naar ogen en zicht.
Met een volledig open geest onderzocht hij duizenden ogen.
Op zoek naar de aanleiding voor zichtafwijkingen nam hij zijn retinoscoop overal mee naar toe. Met dit instrument kon hij in allerlei situaties de refractie van ogen meten. Hij onderzocht zowel mensen als dieren.
Belangrijke ontdekking
Bates publiceerde een onderzoek over een klein meisje dat tijdelijk bijziend werd als ze tegen hem loog. Dit feit was voor hem heel belangrijk omdat het overeenkwam met zijn bevindingen dat mensen bijziend worden als ze zich zorgen maken.
Hij bewees dat geestelijke belasting en spanning de straalbreking verslechteren terwijl ontspanning die juist verbetert.
Hieruit trok hij twee conclusies:
- dat er, voorafgaand aan wazig zicht, altijd sprake is van geestelijke spanning.
- dat ogen zich goed kunnen herstellen van externe verwondingen (krassen, deuken, sneden en zelfs verbrandingen), maar dat ze blind kunnen worden door geestelijke spanning.
Hij ontwikkelde een methode om mensen te helpen ontspanning te bevorderen om zo hun gezichtsvermogen te verbeteren.
In conflict met traditionele oogheelkundigen
Toen Bates zijn patiënten aanraadde om de brillen die zijn collega’s hadden voorgeschreven niet meer te dragen en hen vervolgens genas van hun bijziendheid, leidde dit tot onenigheid.
Hij werd in 1891 geroyeerd als lid van het instituut.
Lees meer over het verschil in visie tussen Bates en zijn collega's
Experiment op scholen
Hij stopte met zijn werk in het ziekenhuis en begon met een aantal experimenten. Eén daarvan was een langdurige experiment op een aantal scholen in North Dakota.
Daar leerde hij de onderwijskrachten hoe zij met een simpele leeskaart konden voorkomen dat de kinderen uit hun klas bijziend werden.
De resultaten waren verbluffend, het aantal bijziende kinderen nam niet toe en het zicht van kinderen die al bijziend waren ging met sprongen vooruit. Op scholen waar men niets deed liep het aantal bijziende kinderen gelijk met het landelijke gemiddelde.
Terug naar New York
In 1910 keerde hij naar New York terug, waar hij als oogarts werkte in het Harlem Hospital. In het ziekenhuis werkte hij samen met zijn latere vrouw Emily Lierman die door de Batesmethode haar eigen zicht had verbeterd.
Samen organiseerden zij gratis kliniekdagen, waar veel mensen op af kwamen.
Publicaties
In 1891 publiceerde Dr. Bates zijn eerste artikel over het genezen van bijziendheid in een medisch tijdschrift. Bewijzen leverde hij door het oog zo te fotograferen dat de veranderingen in de bolling van de oogbol zichtbaar werden.
In een ander artikel beschreef hij de invloed van het geheugen op het gezichtsvermogen.
Van 1919 tot 1930 gaf hij het maandelijkse tijdschrift Better Eyesight uit.
In 1920 werd zijn boek ’Perfect Sight Without Glasses’ uitgegeven.
Zijn eigen praktijk
In 1923 verplaatste Bates zijn kliniek naar zijn eigen praktijk.
De zaterdagen waren ook hier gratis kliniekdagen. Hij behandelde patiënten met allerlei soorten zichtafwijkingen en maakte 7 dagen per week werkdagen van tien uur of langer.
Natuurlijke zie-gewoontes helpen bij allerlei oogafwijkingen
Ondertussen was het hem gelukt van zijn eigen zeer sterke leesbril af te komen.
Hij bewees hiermee dat dezelfde natuurlijke “zie-gewoontes” die bijziendheid herstelden, ook resultaat gaven voor verziendheid en andere zichtafwijkingen.
Zelfs de zwaardere aandoeningen zoals staar, glaucoom, loslatend netvlies, enz. hadden volgens Bates allemaal hun oorsprong in gespannen, onjuiste “zie-gewoontes”. Het teruggaan naar de juiste “zie-gewoontes” kon ook hier veel verlichting brengen.
Duizenden patienten hebben onder zijn leiding hun zicht verbeterd en hersteld. Velen van hen hadden zware afwijkingen of oogziektes en waren door zijn collega’s afgedaan als onbehandelbaar.
Na zijn dood
Dr. Bates overleed op 10 juli 1931 op zeventigjarige leeftijd, gedurende een griepepidemie.
In 1943 gaf zijn vrouw Emily zijn boek opnieuw uit onder de titel ‘Better eyesight without glasses’.
In deze herziene uitgave is veel van de oorspronkelijke tekst weggelaten. Daardoor werd het lastiger te begrijpen wat Bates aan zijn lezers wilde overbrengen.
De Batesmethode wordt tegenwoordig door veel mensen verkeerd geïnterpreteerd en veelal geassocieerd met oogoefeningen.
Zo heeft Bates zijn methode niet bedoeld. Bates zei juist dat je de hele dag door de natuurlijke zie-gewoontes moest toepassen, net als mensen met goed zicht doen.
Daarnaast liet hij zijn patiënten oefeningen doen die als doel hadden ontspanning van het oog en de geest te bereiken.
