Hoe mijn zoon zijn bril verloor in de Grand Canyon en nu beter ziet dan ooit
Hoe ik met de Batesmethode in aanraking ben gekomen is een bizar verhaal. Als iemand dat aan mij zou vertellen, dan zou ik het waarschijnlijk afdoen als 'too good to be true'.
Maar ik kan er niets anders van maken, zo is het gebeurd.
Laat ik beginnen met ons voor te stellen:
Geen van allen dragen we een bril. Op Arjen na hebben we die wel gehad, maar hebben die nu niet meer nodig.
Hoe dat zo komt?
Het begint bij mijn moeder (Antonia)
In 1981 draagt zij al bijna 40 jaar een bril en is behoorlijk bijziend (-4D).
Na het lezen van het boek "Een bril dragen: ja of nee?" van Dr. Marilyn B. Rosanes-Berrett zet zij rigoureus haar bril af.
Vlak daarna met haar op een tennis-vakantie. Dikke pret, want mijn moeder zag de bal pas scherp op een afstand van 20 cm. van haar gezicht!
Ze hield echter stug vol en was elke dag aan het oefenen. Na een half jaar kon ze op alle afstanden prima zien en kon ze ook weer gaan autorijden.
Mam is 93 geworden. Op haar 85ste kreeg ze een staaroperatie, maar ook daarna had ze slechts zelden een bril nodig. Niet om de kleinste lettertjes te lezen, niet om in de verte te zien.
En ik?
Zelf droeg ik toen een lichte bril voor bijziendheid. Voor autorijden, tv-kijken, bioscoop; dat soort dingen.
Ik had geen hekel aan mijn bril. In tegendeel. Ik had zelfs het rare idee dat men mij serieuzer nam als ik hem op had. Ik vond het dus geweldig voor mijn moeder, maar had niet de behoefte er zelf iets mee te doen.
Jelle
Jelle begon op zijn 3e plotseling scheel te zien.
Door hem kwamen we in het circuit van oogartsen en opticiens terecht.
Zijn goede oog werd afgeplakt, hij kreeg een sterke +-bril, toen een prismabril, toen nog een sterkere plusbril.
Braaf als hij was droeg hij trouw zijn bril. Ook al belemmerde die hem om te stoeien.
Een keer viel hij op zijn gezicht toen hij met een skateboard aan het spelen was. De bril ging dwars door zijn neusbrug, het litteken is nog steeds duidelijk te zien.
Ondanks de brillen ging hij steeds meer dubbel zien. Vooral met lezen had hij daar veel last van. En als hij z’n bril afzette, zakte zijn oog nog steeds weg.
Begin 2002 hebben we serieus overwogen hem te laten opereren. De oogarts vond dat onvermijdelijk.
Mijn moeder was fel tegen de operatie. Vanwege haar eigen ervaring, maar óók omdat mijn zus op jonge leeftijd twee van die operaties had ondergaan zonder het gewenste resultaat.
Reis door de VS
Die zomer hebben we met ons gezin drie maanden rondgetrokken door een aantal zuidwestelijke staten van Noord Amerika. Jelle heeft toen per ongeluk zijn bril laten vallen in de Grand Canyon.
Dat was grote paniek, want waar haal je zo gauw een nieuwe bril vandaan als je midden in de wildernis staat?
Mijn moeder had me haar Bates-boek meegegeven: “Lees dat nu toch eens!”.
Over toeval gesproken.
Ik ben dus gaan lezen en daarna, samen met Jelle, gaan oefenen. Die redde zich trouwens prima zonder bril, al keek hij verschikkelijk scheel. We overtuigden elkaar dat een paar weken zonder bril heus niet zo erg zou zijn.
Ontmoeting met Esther
Een paar dagen later ontmoetten we Esther van der Werf, een Nederlandse vrouw die al drie jaar in de VS verbleef. Ze vertelde me dat zij les gaf in de Bates-methode.
Weer zo'n toeval.
Esther vertelde me over de goede “zie-gewoontes”. Maar ook dat de Bates-methode nog steeds springlevend was en dat er allerlei goede, moderne boeken beschikbaar waren. Sommige speciaal voor kinderen.
Ik schafte dus wat boeken aan en begon te speuren op internet. Elke dag besteedden we een kwartier aan oefenen: palmeren, zwaaien en zonnen.
Mijn eigen zicht ging verbazend snel vooruit. Al snel had ik mijn bril niet meer nodig. Ook mijn zonnebril droeg ik steeds minder.
Jelle’s linkeroog stond steeds vaker recht en hij begon het heerlijk te vinden dat hij geen bril meer droeg.
Terug in Nederland
Thuisgekomen lieten we zijn zicht opmeten.
Zijn afwijking bleek 3 diopters afgenomen, van +3,75D tot +0,75D. Daarmee kon hij prima zonder bril.
Alleen als hij heel moe was, zakte zijn oog nog wel eens een beetje weg en ging hij dubbel zien. Door een simpel oefeningetje kon hij dat zelf snel corrigeren. Na een paar jaar was ook dat niet meer nodig.
Hoe ging het verder?
In Nederland ging ik op zoek naar informatie.
Ik las het boek “Relearning to See” van Thomas R. Quackenbush en werd steeds enthousiaster.
Tegelijkertijd kwam ook de verbazing en de verontwaardiging. Waarom was deze methode zo onbekend?
Al die jaren dat we met Jelle bij de oogarts waren geweest, al die onderzoeken, metingen en druppels...
Vaak vroegen we naar een alternatief. “Nee,” was dan het stellige antwoord, “Allemaal onzin, het helpt niets!”
Maar onze eigen ervaringen waren verbluffend.
Om een lang verhaal kort te maken: ik wilde er iets mee doen.
Ik wilde de methode weer onder de aandacht brengen. Mensen laten weten dat er een alternatief is voor de brillen, contactlenzen en oogoperaties die ons door een lawine van reclamegeweld dag in dag uit aangeprezen worden.
In opleiding tot Bateslerares
In januari 2003 reisde ik af naar Oregon in de VS. Daar deed ik de trainersopleiding van het Natural Vision Institute onder leiding van Tom Quackenbush (die van het boek!).
Tom is op zijn beurt opgeleid door Janet Goodrich die weer veel met kinderen werkte. Ook Esther is door Tom opgeleid.
Tot 2013 heb ik met veel plezier lesgegeven, zowel aan volwassenen als aan kinderen. De meeste van hen hadden al lang een bril, sommige een behoorlijk sterke. Velen van hen zijn van de bril afgekomen, anderen zijn een minder sterke bril gaan dragen.
Met lesgeven kan je maar een kleine groep bereiken, dat is doodzonde. Daarom schreef ik in 2010 een boek waarin ik al mijn kennis deelde.
Duizenden mensen zijn daarmee zelf aan de slag gegaan: de recensies zijn zonder uitzondering lovend.
2018: Waarom ik nu geen cursussen geef
Door verschillende omstandigheden geef ik nu al een paar jaar geen consulten of cursussen meer.
Ik heb lang getwijfeld of ik het weer zou oppikken.
Twee dingen hielden me tegen:
- Ik ben geen ‘lerares’
- Mijn hart en ziel ligt niet persé in het mensen van de bril afhelpen
Wat?!
Nee sorry.
Ik kan goed lesgeven en deed het ook met heel veel plezier. Tijdens prive-lessen en in groepsverband.
Maar als er iets is wat ik nog veel liever doe, dan is dat vertellen hoe je een bril kan voorkomen.
Voorkomen is beter dan genezen!
Nogmaals: 98% van de mensen die een bril dragen hadden hele gezonde ogen. Daar was niets mis mee.
Wat wel mis is, is dat bijna niemand weet hoe je je zicht in stand houdt.
Als al die brildragers al van kinds af aan de goede zie-gewoontes hadden aangeleerd - en die waren blijven toepassen - dan had het gros nu echt geen bril nodig gehad.
Hoe ziek is dat?!
Daarom wil ik me nu vooral richten op het voorkomen van een bril.
Vandaar dat ik de basis van Natuurlijk Zien op deze site heb gezet. Zodat zoveel mogelijk mensen hier gratis gebruik van kunnen maken.
Wil je verder?
Voor wie er vol voor wil gaan - of voor wie al een bril draagt - heb ik mijn boek Natuurlijk Zien en de Batesmethode opnieuw uitgebracht.
Het is een fantastisch boek geworden, met prachtige foto's en met alle ins- en outs van de complete Batesmethode. Stap voor stap en in heldere taal.
Maak er gebruik van!
